Roerige tijd.... drukte: vreugde, verdriet en verlies

Ik had veel eerder willen updaten, het was druk, leuk druk en bezig met van alles, blij dat er binnenkort vakantie was en mijn dingetjes kon gaan inhalen. Ergens las ik een krachtige tijd maar wat moet je daarmee als je dan ineens overmand wordt door verdriet, intens verdriet terwijl je toch volop in het leven stond. Waarmee moet ik hier op het blog nu mee beginnen. Je zult gezien hebben dat ik het een tijd heb laten liggen en nu alles aaneen heb geplaatst. Ik heb leuke fotoos over de Elf Fantasy Fair en mooie natuurfoto's van een wandeling in Benzerade, een wijk in Heerlen. Had het allemaal vorige week willen doen, kwamen daar geen treurige berichten tussendoor waar ik dan toch mee begin. Ligt het niet zo dichtbij kom je daar nog wel overheen maar toch diep, diep treurig dat een vriendin je belt met de boodschap dat een petekind van 25 jaar zich voor de trein gooit en later vermoord blijkt te zijn en de manier hoe slaat er wel goed in. Je begrijpt de wereld niet meer, het gaat boven het bevattelijke. Dezelfde vriendin een paar dagen later met de boodschap dat weer een dierbaar iemand naar de overzijde gaat die ik ook ken en in contact mee stond toen ik het moeilijk had. Net wat ik zeg het ligt niet zo dichtbij maar het gebeurd en kan gebeuren bij iedereen. Je kan daar alleen maar voor zijn en je zit met je eigen gevoelens voor wat wel dichtbij is, mijn geliefde hond. Je ziet haar gaandeweg aftakelen en je zit met de beslissing of de tijd daar is om te laten inslapen. In het weekend, niks anders dan zitten huilen. Het gaat steeds slechter met zitten en opstaan, terwijl ze toch nog goed op de been blijft, wat ook op en af gaat en rustig aan loopt, goed eet en drinkt. Afgelopen dinsdag was het dan zover, nog twijfelende maar ik denk dat ik haar voor een slechtere afgang heb behoedt. Mijn gevoel is nog steeds van ik wil dit niet, ik wil haar niet kwijt, ik omring mezelf in het duister maar ik kwam een mooie tekst tegen waardoor het weer gaat en die misschien ook andere kan troosten bij het verlies van hun dier.

Until we meet again!!!

Ik weet wat je denkt. Je denkt dat ik dood ben.
Omdat je me niet meer kan zien met je menselijke ogen,
omdat je me niet kan voelen met je handen of me
in je armen kan houden. Je denkt dat ik voor altijd weg ben. ...Je herinnert je
hoe ik eruit zag toen ik ging en je kan je niet voorstellen dat ik op een
andere plek verder leef. Je bent verscheurd met verdriet en pijn over onze
scheiding en het maakt je blind voor datgene wat vlak bij je is.. IK.

Hoe vaak is je nu al verteld dat ik dood ben
en dat je er nu maar overheen moet zijn?
Hoe vaak heb je jezelf in slaap gehuild omdat je je niet begrepen
voelt, denkend dat je je er maar overheen moet zetten omdat mensen zeggen
dat het normaal is? Hoe vaak heb je jezelf gepijnigd omdat je niet bereid
bent te accepteren dat ik dood ben.
Terwijl niemand het schijnt te begrijpen.

Ik wil dat je iets voor me doet. Ga terug in de tijd met me. Herinner je de
dag dat je me mee naar huis nam.
Was ik niet het meest intrigerende schepsel dat je ooit ontmoet hebt?
Keek ik niet naar je met totale liefde,
zodat je niets liever wilde dan de rest van je leven met me te delen?
Dit wilde ik ook!
Herinner je de dagen nog waarin ik jong en gezond was,
en de dingen die we allemaal samen deden?
Je was zo trots op me!
Ik was je beste vriend die voor je zorgde als je huilde,
boos was of verdrietig.
En wanneer je door verplichtingen niet zoveel tijd voor me had,
wachtte ik geduldig op je.
Ik was er altijd voor je.
Ik keek naar je met acceptatie, liefde en geduld dat
je je soms een beetje onwaardig voelde.
Je was in mijn ogen nooit onwaardig.

Weet je nog toen ik ouder werd?
Mijn botten werden stijf en mijn bewegingen langzamer.
Toch begroette ik je altijd bij de deur, en volgde je door het huis.
We zijn zo lang samen geweest.
Ik was je beste vriend, wat je ook deed of zei.
Ik keek naar je met zoveel warmte en begrip dat je je overspoeld voelde.
Ik kon niet genoeg van je krijgen.

Herinner je de laatste keer dat we elkaar met aardse ogen zagen.
Je probeerde dapper te zijn, maar ik wist dat je huilde.
Ik ken je te goed, beter dan wie dan ook in de wereld.
Ik keek naar je met puur vertrouwen en liefde,
en je wilde me wel voor eeuwig veilig bij je houden.
Je beloofde me dat je altijd van me zou houden.
Ik geloofde je.

Waarom heb je me dan laten gaan door te geloven dat ik niet meer besta?
Herinner je de diepte in mijn ogen,
al die keren dat ik naar je keek met acceptatie, geduld,
vertrouwen en liefde. Wie heeft die diepte en liefde gemaakt?
Welke schepper zou ons lied van vreugde en liefde teniet doen?
Ik ben niet langer een aards figuur.
Maar mijn lichaam was slechts een deel van wie ik ben.
Mijn lichaam zou alleen maar een leeg omhulsel zijn als het niet
gevuld was geweest met mijn ziel, mijn geest, mijn liefdevol licht.

Toen we elkaar ontmoetten was ik schattig en lief.
Wat was onze relatie geweest als dat alles was dat ik kon zijn?
Hoe had je van me kunnen houden als ik geen
geestelijke diepgang had gehad?

We zijn allemaal gemaakt van energie dat diep in ons zit.
Het is onze ziel, onze geest, ons liefhebbende licht.
Het is energie dat leven is.
Het heeft geen begin en geen eind.
Het is er gewoon en zal er altijd zijn.
Zonder dat zou er geen leven zijn.
Je kan het niet zien of vasthouden.
Je kan alleen maar weten dat het er is.
Het is een weten zoals dat je weet dat onze liefde bestond.
Die liefde kon je niet vasthouden of zien,
je kon alleen weten dat het er was.

Ze zeggen dat je me maar moet vergeten,
dat je me nooit meer zal zien omdat dieren niet naar de hemel gaan.
Ik ben hier om je iets anders te vertellen.
Jij was mijn eeuwige liefde waard, net als ik de jouwe waard was.
Denk je echt dat die liefde voor altijd van ons weggenomen zou worden door een schepper alleen maar omdat ik geen mens was?
Was ik geen levend, ademend, liefhebbend wezen?
Hoe had ik kunnen bestaan als ik geen ziel,
geen energie, geen liefdevol licht had?
En als dit licht er altijd zal zijn, hoe kan ik dan dood zijn?
Als mijn wezen niet van de energie van het leven was,
hoe had ik dan kunnen leven?
Jij weet beter.

Je huilt omdat je me mist. Ik mis jou ook.
Ik mis de buikkriebels, de omhelzingen en de kussen die we deelden.
Maar het leven gaat door na deze
geweldige waardevolle fysieke omgeving.
Ik kwam hier om een nieuw leven te leiden.
Ik ging niet weg omdat ik niet meer van je hou of omdat ik iets
beters wilde. Ik ging weg omdat het tijd was voor de volgende fase in mijn
bestaan, iets wat alle levende wezens ooit moeten doen.
Mijn aanwezigheid in jouw leven was en is een gave die je moet eren.
Net zoals ik jou eerde.
Leven is niet alleen maar simpelweg in een lichaam geboren worden,
een paar jaar te leven om dan te sterven.
Energie kan niet sterven.
We krijgen tijd in een lichaam zodat we kunnen leren, delen en groeien.
Het bereid ons voor op de volgende fase van ons bestaan.
Het lichaam houd de echte levensenergie in zich, onze ziel.
Zonder dat zouden onze lichamen leeg zijn.
Zonder onze energie zouden we inderdaad dood zijn,
en konden we nooit onze
liefde voor elkaar ervaren.

Je zegt dat je alleen nog maar herinneringen hebt. Dit is niet waar.
Weet je, toen ik mijn aardse lichaam verliet, liet ik iets bij je achter.
Je kan het niet aanraken of vasthouden, daar is het te groot voor.
Ik liet een stukje van mijn ziel bij je achter.
Ik plaatste het naast jouw ziel, dat vond ik een passende plaats omdat we altijd samen waren in het aardse leven.
Ik hou teveel van je om je alleen maar met herinneringen achter te laten,
omdat herinneringen vervagen.
Ik hou teveel van je om zomaar te verdwijnen.
Het zou te egoïstisch van me zijn om liefde en licht uit je leven weg te
nemen.

Ik begrijp je tranen. Iedere traan is een bewijs van jouw liefde voor mij,
en ik voel me vereerd en nederig.
Maar vergeet niet de goede dingen die we deelden.
Denk daaraan en glimlach dan. Dat is een eer voor mij.
En als je me nodig hebt zal ik er zijn.
Sluit je ogen, adem diep en langzaam en haal mij voor de geest.
Sluit de wereld even af, en sluit je ideeën over dood af.
Geef me een kans. Zoek naar subtiele signalen die ik je stuur. Houd niet op
trots op mij te zijn, ik ben een vriend waar je trots op kunt zijn.
Ik ben nog steeds je vriend

Houd mijn dood niet in je gedachten, maar eer en vier mijn eeuwige leven.
Want het is eeuwig, net zoals mijn liefde voor jou.

Tot wederzien!

Ik vond deze mooie tekst op internet... en toch mis ik je lieve Isch!